Het is Pinksteren geweest, we leven in de tijd van de Heilige Geest.
Soms lijkt het of de Heilige Geest verdeelt: voor de één is de Heilige Geest verbonden met heel specifieke dingen (bijzondere gaven), voor de ander is de Geest vaag en roepen al die ‘special effects’ weerstand op.

In dat licht is het interessant om de Pentecostale traditie met haar luisteren naar de stem van God te leggen naast de nadruk die in de Jezuïtische traditie ligt op het leren onderscheiden.

Wanneer je bijvoorbeeld Dallas Willards boek God verstaan vergelijkt met het recente boek van Nikolaas Sintobin, Vertrouw op je gevoel, zijn er tal van overeenkomsten. Dallas Willard benadrukt dat je moet leren luisteren naar de zachte stille stem van God. Nikolaas Sintobin vindt het belangrijk dat je sensitief wordt voor wat er zich precies afspeelt in je hart en leert luisteren naar je gevoel.

Dat lijkt nog heel verschillend: gericht zijn op Gods stem of gericht zijn op je gevoel. Maar in beide tradities vind je een gevoeligheid voor hoe je onderscheidingsvermogen voor wat van God komt, scherper kan worden. En de gerichtheid op Gods stem en op je gevoel raken elkaar in beide tradities. In beide tradities speelt een centrale rol de ervaring die de twee leerlingen op weg naar Emmaüs verwoordden toen ze Jezus hadden ontmoet (Luk 24:32): "Brandde ons hart niet toen hij onderweg met ons sprak…?" Wanneer het Woord van God je hart raakt, brengen het luisteren naar Gods stille stem en het onderscheiden van je gevoel je op hetzelfde punt – daar waar je dankzij de Heilige Geest Jezus Christus ontmoet.

Het is dus de moeite waard om met een katholiek-oecumenische intentie door te vragen achter de verschillende manieren van verwoorden. Verschillende tradities gebruiken verschillende woorden, maar de werkelijkheid waar ze aan de hand van deze woorden in leven, is dezelfde: de werkelijkheid van God, van Jezus Christus, en de Heilige Geest. Wie doorvraagt, ontdekt: de Geest brengt geen verdeeldheid. Het is juist dezelfde Geest die verbindt.

Hans Burger