‘Weer een christelijk forum: nu nog oecumenischer!’ – kopte Trouw, toen het op 31 augustus j.l. de oprichting meldde van het Oecumenisch Forum voor Katholiciteit. Het lijkt wel een rage: de Nationale Synode, met zijn Katholiciteits Effect Rapportage, de groep Wij kiezen voor eenheid, het Nederlands Christelijk Forum – en nu weer het Oecumenisch Forum voor Katholiciteit. Wie zit daar nu op te wachten? Dat zal moeten blijken, maar in ieder geval bent u allen vandaag naar deze kerk gekomen omdat u – naar ik mag aannemen – iets hebt met dat fascinerende, onvertaalbare woord katholiek, dat al vanaf de tweede eeuw onlosmakelijk verbonden is met dat andere fascinerende en even onvertaalbare woord ecclesia, kerk.

Het appel

Het Oecumenisch Katholiek Appel stelt de vraag aan de kerken of zij leeft vanuit een katholieke grondhouding. Het katholieke wordt gekenmerkt door het overal, altijd en allen.

EEN
Vroege Kerk is zeer pluriform; veelheid van stromingen

Binnen die pluriforme christenheid ontwikkelt zich een katholieke orthodoxie.

Katholiek als “algemeen geldend”
Vgl. Vincentius van Lérins: “ hetgeen overal, altijd en door allen geloofd is”

Onder grote belangstelling werd op 3 november 2012 in de Lutherse kerk te Utrecht het Katholiek Appel gepresenteerd. Aartsbisschop Joris Vercammen presenteerde namens de zeven initiatiefnemers de tekst van het appel. 

Toen hij met hen aan tafel was nam hij brood, sprak het zegengebed uit, brak het en gaf het hun. Nu werden hun de ogen geopend.(Lucas 24:30-31)

Aan deze ervaring van de leerlingen, gaat eerst een andere vooraf: die van het gesprek met elkaar over ‘alles wat is voorgevallen’ en van het zoeken naar verbinding van de leegte die deze vragen achterliet met de traditie van de Schriften, van Mozes en de profeten.