In het onlangs verschenen boek Flirten met Rome (Buijten & Schippereijn, Amsterdam) onder redactie van Almatine Leene wordt aandacht gevraagd voor het gesprek tussen Rome en de Reformatie. ‘Protestanten naderen katholieken’, zo luidt de ondertitel. Het is een interessante bundel geworden, waarin negen protestantse auteurs schrijven over wat hen boeit c.q. ‘raakt’ in het rooms-katholicisme. Ik ga daar niet op in, maar wijs er wel op dat ook in dit boek weer het woord katholiek als vanzelfsprekend geïnterpreteerd als rooms-katholiek.

Dat blijkt niet alleen uit de titel en de ondertitel, maar ook uit de artikelen in het boek zelf. Steeds weer wordt er gesproken over protestanten en katholieken, terwijl het vrijwel uitsluitend gaat over ervaringen van protestanten met de traditie van de rooms-katholieke tak van de Catholica. Ik heb daar in geen enkele recensie een kritische opmerking over gelezen, maar als lid van het OFK, dat aandacht vraagt voor het katholiek gehalte van alle christelijke kerken, mag ik dit misverstand wekkende punt niet verzwijgen. De hoofdtitel van het boek, Flirten met Rome, heeft overigens wel de kritiek – om niet te zeggen: de woede – gewekt van Bram van de Beek. In het ND van 24 maart j.l. schrijft hij dat het niet gaat om vrijblijvend flirten, maar om de vraag: willen wij ons met elkaar verzoenen? ‘De kerk is onze moeder. Met je moeder ga je niet flirten. Als je een breuk hebt met de moeder verlang je alleen naar verzoening.’ De uitdrukking ‘flirten’ deugt volgens Van de Beek ook daarom niet, omdat de kerk het lichaam van Christus is. ‘Er zijn armen en benen afgerukt. De metafoor van het flirten slaat dan nergens op’. Het enige wat ons te doen staat is ‘zo snel mogelijk te hechten, voordat het lichaamsdeel afsterft of zelfs het hele lichaam doodbloedt’. Dus terug naar Rome!