In de viering op Paasmorgen klinken uit het epistel de woorden: ‘Als u nu met Christus tot leven bent gewekt, (…) richt u op wat boven is, niet wat op de aarde is.’ (Kolossenzen 3:1-2). Nemen we soms afscheid van de aarde?
In het gedicht ‘Apostel Thomas’ van J. Slauerhoff heeft de apostel het met hoogvliegerij en daarmee gepaard gaande desillusie helemaal gehad. Het gedicht eindigt met de regels:
En een was moe geloovens, hopens, strijdens
Om ’t groot vergeefse en smachtte, voortaan heidensch
Alleen te zijn met stenen, planten, dingen.
Het grote vergeefse tegenover het doodgewone alledaagse, schim die wordt nagejaagd tegenover wat ik met mijn handen warm kan koesteren, geen ontsnapping naar de hemel maar trouw aan de aarde, heidens tevreden met huis, tuin en keuken.
Maar gebeden en gezangen van de Paastijd maken duidelijk dat de hemel helemaal niet concurreert met aarde. ‘In uw opstanding, Christus, alleluja, / verheugen zich hemel en aarde, alleluja’, klinkt het in een responsie in de getijden.
En op Pinksteren bidden wij: ‘Zend uw adem en zij (de schepselen) worden geschapen, / zo geeft u de aarde een nieuw gelaat’ (psalm 104:30). En voor zondag Jubilate schreef Willem Barnard het welbekende lied dat als volgt begint:
Zingt jubilate voor de Heer,
hemel en aarde, looft uw Vader,
engelen, goden, mens en dier,
sterren en stenen, jubilate!
De heidense stenen bij Slauerhoff — in het evangelie liggen ze bij bijkans popelend te wachten om toch eindelijk te mogen spreken — krijgen in het lied van Barnard een plek in de paasjubel.
De windvlaag uit de hemel vult het huis van steen met de mensen beneden, uit de hemel dauwt wat de aarde vruchtbaar maakt, de Geest van de Heer vervult de hele wereld, de aarde is vol van de glorie van de Eeuwige.
Oppervlakkig gezien is dat de grootst mogelijke onzin, aangezien de aarde permanent wordt geschonden door misbruik en geweld, het houdt niet op. Maar Pasen levert een nieuw gezichtspunt, een diepteblik, een hemelse overview. Wij zingen onszelf en onze wereld vol grote zorgen naar een belofte toe, die in de gehavende maar verrezen Christus verborgen ligt te wachten en in de liturgie al wordt bezongen en zelfs geproefd. Als een messiaans geheim boven en onder de stenen, planten, dingen.
Henk Gols
Afbeelding: Henk Gols
